Ik heb al een hele poos geen artikelen meer gedeeld op dit Blog. Nu is er weer een mooie aanleiding want ik wil graag een verslag vastleggen (en delen!) van de belevenissen die wij, mijn echtgenote Yvonne en ikzelf, hebben mogen meemaken tijdens een reis naar India, van 15 april tot 3 mei 2023.
kleurrijke trucks met 'sound horn' - en dat wordt veel gedaan!
Waarom deze
vakantie? India is niet echt een heel voor de hand liggende bestemming, zéker niet voor ons die weinig of, in mijn geval, nog nooit buiten Europa zijn geweest (Yvonne is in februari 2020 wél al naar Israël gereisd). De directe aanleiding
is het feit dat een goed bevriende priester-student ViJay zijn priesterwijding
gaat ontvangen in zijn thuisbisdom in Andhra-Pradesh. De wijding is een heel belangrijk moment in het leven van
een priester.
Yvonne heeft ViJay leren kennen tijdens de Wereld Jongeren Dagen in
Polen, Krakau in 2016; hij was toen nét een half jaar in Nederland. Er zijn sinds bijna 20 jaar veel
studenten uit, onder andere, India in opleiding aan het Grootseminarie Rolduc in Kerkrade. Er zijn dus ook al een behoorlijk aantal als priester aan het werk in Limburg. Wij
hebben best veel contact met hen en ontvingen al eerder uitnodigingen voor
priesterwijdingen. Deze keer zeiden we: ‘Ja, laten we dit doen!’ Maar daar
moesten nog wel wat dingetjes voor worden georganiseerd: paspoort voor mij,
vaccinaties, een handig reisschema en het boeken van de juiste vluchten tegen
betaalbare tarieven. Tegelijkertijd zouden we ook nog graag op bezoek gaan bij
pastoor Mathew die tot 2015 pastoor was van onze parochie Schandelen
(Heerlen-Noord).
Alvast een korte blik op de plaatsen die we hebben bezocht:
Hieronder volgt, dag voor dag, in drie blokken, een impressie van hetgeen we meemaakten, voorzien van foto's en verwijzingen naar mogelijk interessante achtergrondinformatie. Veel plezier!
’s ochtends
vroeg worden we weggebracht door de jongens naar Düsseldorf. Nog zo gezegd: “We
hebben geen jas nodig, de jas laten we achter in de auto”. Wat heb ik aan op
het moment dat zij weggereden zijn: mijn jas – dat was nog een dingetje
gedurende de vakantie. We moesten hem dus voortdurend ‘meeslepen’.
Naarden
De vlucht van
Düsseldorf naar Schiphol (KLM in een Embraer 190) gaat voorspoedig (gevulde
koek + koffie). Deze was een paar uur vervroegd – naar 8:15u (oorspronkelijk om
12:25u). We hebben heldere lucht en zien bijvoorbeeld vestingstadje Naarden mooi liggen als
we dalen. Waarom deze vlucht? Dit bleek aanzienlijk goedkoper dan de
rechtstreekse vlucht vanaf Schiphol, én een stukje dichterbij …
We hebben dus héél
ruim tijd in Amsterdam om op de aansluitende KLM-vlucht 14:20u rechtstreeks
naar Delhi te stappen en bezoeken nog even de Airport Library 😊. Bij vertrek blijkt iemand te hebben ingecheckt die niet
aan boord is verschenen; enige vertraging is het gevolg: de bagage in het ruim
moet er nog uit. Tijdens deze vlucht in een Boeing 787-10 Dreamliner worden we
voorzien van een hapje (gele rijst met sausje) en drankje (rode wijn en (Heineken) bier).
Dit type –
groot – vliegtuig biedt tijdens de vlucht uitgebreide informatie over de vlucht, op
schermen die vóór iedere stoel beschikbaar zijn. Via deze schermen is ook een
behoorlijke collectie films beschikbaar. We kijken samen naar Dune (versie
2021). Ieder op ons eigen scherm maar zo goed mogelijk synchroon. We komen ’s
nachts, na een vlucht van ruim 8 uur, om 2 uur lokale tijd aan in Delhi.
16 april –
zondag – aankomst in India
In Delhi moeten
we nog ‘even’ door de douane. We hebben een maand van te voren een eVisum aan
moeten vragen en kregen toestemming om India in te reizen. Bij aankomst op de luchthaven moeten
we nog een apart formuliertje invullen met behoorlijk gedetailleerde informatie
over onszelf en waar we gaan verblijven. Bij de aanvraag van het eVisum hadden
we ook al heel veel details moeten doorgeven over bijvoorbeeld onze huidige én vorige
werkgevers (incl adres en telefoonnummer (!)), de nationaliteit van ouders en
over de landen die we in de afgelopen tien jaar hebben bezocht). Bij de douane
volgt een check op paspoort, het nieuwe formuliertje (andere reisgenoten kregen
dit al in het vliegtuig, bleek achteraf) en het eVisum. Er worden
vingerafdrukken genomen (dat apparaat deed het niet écht soepel) en er wordt
een digitale foto genomen van ons gezicht. We gaan er maar van uit dat er
prudent wordt omgegaan met deze data. Vervolgens konden we onze bagage ophalen en
moesten we in een rit van ca drie kwartier met een shuttle-bus van terminal 1
(internationale vluchten) naar terminal 2 (nationale vluchten). Dat was onze
eerste kennismaking met het Indiase weer (midden in de nacht was het nog ruim
25*C) én verkeer … pfffjoew! … dat is een beleving.
Al met al was
de overstaptijd van ca 4 ½ uur behoorlijk gevuld – we hadden in ieder geval
niet het gevoel dat we uuuurenlang zaten te wachten, ook vanwege het (opnieuw)
inchecken van de bagage en de security-check. Maar goed: vertrek met IndiGo om
6:30 uur richting de volgende tussenstop Hyderabad met onderweg een hapje
(bakje cashewnootjes en een rijsthapje dat wordt opgeweekt met heet water, aan
de pittige kant), aankomst 8:40u. We konden deze vluchten niet boeken als een
connecting flight, dus: koffers ophalen, opnieuw afgeven, security-check … en
om 10:40u de aansluitende vlucht naar het relatief kleine vliegveld van
Cuddapah / Kadapa (ca 350.000 inwoners); onze eerste eindbestemming – aankomst
11:40 uur, lokale tijd. Tijdens de momenten op de grond houden we ViJay goed op
de hoogte van onze vorderingen.
een hapje van IndiGo
We moeten in de
ontvangstruimte nog even wachten op onze bagage maar we signaleren al, met
grote vreugde, onze gastheer. Terwijl ik even op een bankje zit maakt een vrouw
een praatje, vraagt waar we vandaan komen en vervolgens “What áre you dóing
here?” 😊
Onze bagage
komt aan en we lopen naar buiten – súperblij dat we ViJay zien en maken kennis
met zijn oom en neven. We krijgen meteen een prachtige bloemenkrans (niet de
laatste!) om en voelen ons erg welkom. Tijdens de rit naar ons ‘huis’ krijgen
we een nog iets intensiever beeld bij het Indiase verkeer - sowieso aan de
linkerkant van de weg - tuctuc’s, scooters, motoren, bussen, trucks … alles lijkt door
elkaar te rijden en geeft luidkeels (toetoet!!) kenbaar waar men is en waar men
naartoe wil.
We komen aan
bij de woning van madam Fathima en haar man mister Rayappa waar we ons deze week erg thuis zullen gaan voelen en we worden met een hartverwarmende ceremonie door een grote groep mensen
verwelkomd (nogmaals bloemenkransen, stip tussen de wenkbrauwen, schaaltje met rozenwater, wierook, zang, gesproken woorden); we kunnen onze tranen niet bedwingen.
Binnengekomen
(schoenen uit!) komen we een beetje bij op de bank, maken kennis met iedereen
en genieten van onze eerste kokosnoot met kokosmelk en een rietje. We krijgen
te zien wat onze kamer zal zijn en leggen ons eventjes op het bed (dónk, meteen weg).😴
buitenmis in Kadapa
‘s avonds
bezoeken we een openluchtmis bij de lokale (Arogya Matha Punya Kshethramu) kerk
– onze eerste, korte, rit met een tuctuc - en maken na afloop kennis met de
pastoor – leuke vent! – die eind juni zal vertrekken naar de USA. Hij heeft een
mooi Maria-heiligdom weten te realiseren – waar velen een ommegang maken, ook
hindoes, biddend voor gezondheid - en hij heeft enkele maanden geleden ook een indrukwekkend
beeld onthuld van Jezus aan de top van een 15 meter hoge Jacobsladder.
Op maandag
maken we een uitstapje naar het fort van Gandikota (12e eeuw,
ongeveer 2 uur naar het noordwesten) en de daarbij gelegen ‘grand canyon’ van
Andhra Pradesh waar de rivier de Pennar het gebied diep doorsneden heeft. We ontmoeten bij deze grote erfgoedlocatie pastoor Vincent Goulmy van de Brunssumse parochies waar ViJay is aangesteld. Hij blijkt in een volgauto te zitten.
We
maken deze trip samen met gastvrouwe Fathima en haar zus Mary en komen onderweg
in een flits ViJay nog tegen, achterop de motor bij neef Shali. Onderweg kopen we sapota,
een vrucht die lijkt op een kiwi, maar een hele eigen zoete smaak heeft. Het terrein rond en in het fort is vrij, zonder entree, toegankelijk maar lijkt niet echt
onderhouden te worden. Het is dus voor een deel vervallen maar het resterende
deel dat nog goed overeind staat is zeer indrukwekkend. Er is een klein dorpje
binnen de muren met een basisschooltje en een moskee: Jumma Masjid. We zien ons
eerste aapje in het wild en in de voormalige gevangenis is een grote kolonie
vleermuizen aan het fladderen. Ondanks onze paraplus en het drinkwater beperkt
de bloedhitte (+ 40*C) ons tot een redelijk kort bezoek.
We rijden door
en maken onderweg nog een tussenstop voor een lunch in de pastorie van Father
Rajanna bij de st Anthony kerk van Ponnathota. Op de terugweg wordt nog een verse vis gekocht, langs de weg, naast de rivier. In de avond zijn we uitgenodigd
voor de ‘bachelor-party’ (dag vóór de wijding) van ViJay in het social centre,
naast de kathedraal. We maken hier kennis met een aantal priesters, onder meer met father Suneel (die in Duitsland werkt), father Paul (oud docent van ViJay, hij werkt
in Wales) die we nog regelmatig zullen terugzien en we komen voor de eerste
keer (in India, dan) ‘Father’ Danny tegen, priester in de regio Horst, waar we
een tiental dagen mee zullen optrekken. Ook dhr Rohling, vertegenwoordiger van
seminarie Rolduc, schudden we de hand. Op deze avond ook de eerste keer een
biertje (’Kingfisher’ – ijsvogel) gedronken en ViJay had nog een grote fles
Vieux cadeau gekregen – ook daar wordt een deel van genuttigd.
We vertrekken ’s
ochtends samen naar het centrum van Kadapa. Yvonne gaat namelijk, samen met
ma’am Fathima een jurk kopen voor de viering in de kerk. In deze streek lopen
vrijwel alle vrouwen in sari / saree en hebben de benen volledig bedekt; haar
nieuwe jurk zal dus ook enkel-lang zijn. We vertrekken samen en lopen ook samen
een kledingwinkel binnen, naar de bovenste verdieping,. We zien een volledig gestoffeerde /
gewatteerdevloer, dus ook schoenen uit.
De keuze is overweldigend maar er wordt tóch een keuze gemaakt, lichtgroen,
flonkersteentjes, pailletten en hij wordt ook nog op maat gemaakt!
De dames
bezoeken ook nog een sieradenwinkel waar de nieuwe garderobe wordt
gecompleteerd maar ik moet nog door naar een andere afspraak. We zijn namelijk tegelijkertijd
ook uitgenodigd voor een ontmoeting met de administrator / waarnemend bisschop van
Kadapa in the Bishop's House: monseigneur Gali Bali. Daar ben ik bij mogen zijn, samen met onder meer
pastoor Vincent en kapelaan Danny. Even een korte kennismaking, een praatje en
een handje – van áchter een covid-scherm, de monseigneur is geboren in 1939 en
is zuinig op zijn gezondheid.
Op dezelfde dag
om 17:30 uur begint de priesterwijding van Vijay en zijn neef Rajindra. Om de
een of andere reden (niet helemaal duidelijk) vertrekken wij ‘pas’ tegen 18 uur
en komen om 18:15u aan bij de Saint Mary kathedraal. We zien een enorm
aankondigingsbord staan met het portret van ViJay. Aan de andere kant van
de ingang staat nóg een bord waarop wij onszelf, samen met Danny, Vincent en
andere gasten terugzien met een Hearty Welcome!
De Heilige Mis (schoenen uit, dus blote voeten!) is
volledig in het Telugu, de taal (met eigen schrift) van Andhra Pradesh en
Telangana, de buur-deelstaat die zich sinds juni 2014 heeft afgesplitst. We kunnen
de Heilige Mis goed volgen want we volgen dezelfde (Latijnse) ritus. Er is nog
even wat onduidelijkheid over de plaatsing – ik ga namelijk meteen bij de mannen
zitten; rechts in de kerk. Yvonne loopt mee met de dames en zit links-vooraan.
Ik word echter snel opgehaald om bij Yvonne te komen zitten (wij zijn namelijk
guests of honor!). Ik zit, blijkt, ook direct naast de ouders van ViJay.
De complete, gemonteerde registratie van de Heilige Mis:
Aan het eind van
de Mis volgen de dankwoorden en in de speech van ViJay richt hij zich vooral tot
de mensen in Nederland die de Mis kunnen volgen via YouTube (1 uur en 26 minuten). We voelen ons
vereerd en geëmotioneerd als hij zich ook nog persoonlijk tot ons richt. Bij
formele gelegenheden worden gasten ook nog fysiek bedankt en ook wij worden
genodigd op het priesterkoor voor een warme omhelzing en we worden omkleed met
een prachtige zijden doek (1 uur en 31 minuten). Dit zal deze vakantie nóg een paar keer gebeuren …
Na afloop vertrekken
priesters, gasten en familie naar het bisschopshuis waar een warme avondmaaltijd klaarstaat.
Speciaal voor Yvonne is er niet ál te pittig gekookt maar het effect is meteen
dat de overige gasten het eten wat ‘flauw’ vinden 😊.
We nemen deze avond ook afscheid van Pastoor Goulmy; hij vertrekt ivm
verplichtingen terug naar Nederland.
19 april –
woensdag – de dag van de Eerste Heilige Mis
Yvonne wordt in de ochtend gekleed in de sari die zij enige jaren geleden van pastoor Anu kreeg. Madam
Fathima en haar zus en hulp maken er veel werk van; verse bloemen in het haar en de
juiste sieraden om de nek en armen … zij ziet er tiptop uit.
Om ca 8 uur ’s ochtends vertrekken we naar Badvel, een plaats van ruim 70.000 inwoners, naar de thuisparochie van Vijay waar om 10 uur zijn Eerste Heilige Mis plaats zal vinden, opnieuw een belangrijk moment. Het is opnieuw warm: 43*C en de mis is in de buitenlucht, onder een grote open tent. Van te voren bezichtigen we nog de Fatima kerk direct naast het terrein waar de mis plaatsvindt.
Voorafgaand aan de mis maken we kennis met een grote groep enthousiaste
kinderen in gele t-shirts waar een wel heel Nederlandse naam op staat ‘Rev.Fr.
vander Valk’s Kolatam Team’. Zij brengen een lokale, Zuid-Indiase dansvorm waarbij
ze, op stevige muziek, dansen en tegelijkertijd ritmisch stokjes op elkaar
slaan. We kunnen de uitnodiging natuurlijk niet weerstaan en in korte tijd
staan we allebei (in de brandende zon) mee te doen!
Over de naam
‘van der Valk’ is nog wel het een en ander te vertellen: hij, Piet, een Mill
Hill missie pater uit Kwintsheul, blijkt in de jaren ’50, ’60 en ’70 van de
vorige eeuw een stevige zet gegeven te hebben aan ontwikkelingen op het gebied
van onderwijs, gezondheidszorg en landbouw – een beetje tegen de opdracht van
de missie in, waar het verkondigen van het geloof voorop stond. De ouders van
ViJay hebben nog gewoond in huizen die hij heeft gebouwd en een paar dagen
later blijkt dat de oma van ViJay zelfs door deze missionaris is getrouwd. Hoe
hier ineens een Nederlands lijntje zichtbaar wordt en een bijna mystieke cirkel
wordt getrokken … aangezien ViJay als priester terug in Nederland komt werken.
Opnieuw een kippenvel momentje …
Deze pater blijkt voor te komen in deze documentaire - in het derde filmpje van boven en dan op 27:30 minuten ...
Na de mis uiteraard
de maaltijd, samen met een deel van de priesters die de mis hebben bijgewoond.
Wij worden ook nog uitgenodigd om even ‘op de koffie’ te komen bij de familie van
Father Suneel, een priester die werkt in Duitsland (Neukirchen-Vuyl, dichtbij
Venlo). Opnieuw mooie momenten van kennismaking, contact en gesprek. Deze avond
vertrekt Dhr. Rohling richting het vliegveld om de volgende ochtend het
vliegtuig te nemen (dat vertrok, bleek later, tóch niet ☹ maar
via een alternatieve vlucht (niet naar Düsseldorf maar naar Brussel) is hij tóch goed thuisgekomen). Neef Shali brengt
ons terug naar huis. Een rit van bijna 1 ½ uur. Onderweg stoppen we nog bij een
kioskje waar lekkere ijsjes worden verkocht en een heerlijk koel
yoghurt-drankje.
20 april –
donderdag - de dag van de Eerste Heilige Mis van Rajindra
Opnieuw om ca 8
uur in de ochtend: vertrek naar Nandipalli. Om 10 uur zal hier de Eerste
Heilige Mis van Rajindra plaatsvinden, weer in de buitenlucht naast st Mary’s
school. De beide neomisten (pas gewijde priesters) zitten in een prachtige
gouden koets, getrokken door gouden paarden. Zodra we uitstappen uit onze wagen
worden we gespot door onze dansende vrienden en vriendinnen van gisteren en we zitten alweer
snel in ons Kolatam-ritme met de stokjes.
Na de mis, we
ontvangen opnieuw een mooie doek van Rajindra, genieten we van een maaltijd in
het nabijgelegen Arogyamata klooster (onze lieve vrouwe van gezondheid) met de
priesters, in een aparte kamer – inclusief een koud biertje. We rijden na afloop met ViJay
terug naar huis. Yvonne heeft ondertussen, waarschijnlijk van de hitte,
behoorlijk opgezette voeten en enkels. We maken onderweg nog een stop bij 'ons' zuivelkraampje voor een ijsje en junnu (een soort crême brulée).
Voordat we 's avonds, na thuiskomst, nog een
hapje eten, gaan we nog wat verdiepingen omhoog in ons huis in Kadapa, via het
appartement van uncle Prakash met echtgenote Shakeela en zoon Reno en dochter
Rose naar het dakterras – voor een slokje bier en een klein aperitief – haleen,
een moslim-gerecht gedurende de ramadan.
21 april –
vrijdag – een dagje ‘rust’ georganiseerd door mister Rayappa
We starten dit uitstapje met
de inkoop van water, frisdrank, en bekertjes en brengen een bezoek aan een
‘pretpark’ waar we, direct bij de ingang, onze eerste olifanten zien, van gips.
Als we het pretpark betreden zien we in een aantal beeldengroepen de lokale
geschiedenis uitgebeeld. Het is opnieuw warm en (dus?) niet druk in het park. In een 12D bioscoop
ervaren we een film met 3D-bril van een achtbaan met speciale effecten, je kent
ze wel van onze kermissen - hilariteit bij de kijkers!
We bezoeken een paar kilometer verderop ook nog even
kort een park (Nagarawanam) waar kunststof dieren bekeken kunnen
worden maar waar ook bijvoorbeeld de lokale red sandalwood staat. We maken ook
nog een tussenstop bij een handkar langs de weg met kokosnoten om ons even te verfrissen.
Deze keer wordt de kokosnoot, na het leegdrinken, ook nog gespleten om de kokos
zélf op te kunnen eten.
We bezoeken ook nog een Hindoe tempel: ‘Ramakrishna Mission’. Deze grote Hindoe-mysticus zullen we in Kalkotta nogmaals ontmoeten,
maar dat wisten we toen nog niet. De tempel zelf is gesloten maar ziet er
prachtig uit, aan de voet van het gebergte met het Nalamala Forest dat er
achter ligt. Hij is pas een tiental jaren oud. We krijgen van een mediterende
bezoeker een boekje met Consolations van Swami Ramakrishnananda, een volgeling
van de mysticus.
We rijden ’s
middags naar de ouders van ViJay bij het plaatsje Badvel waar we twee dagen
geleden al waren. Onderweg stoppen we bij een oud Fort ‘Siddavatam’ gebouwd in
1300 aan de oever van de Pennar, de rivier die we maandag ook al, op een andere
plek, bezochten. We komen eigenlijk nét iets te laat aan, 5 minuten na
sluitingstijd, maar een toezichthouder is bereid om het hek nog even te openen
voor ons.
De zon daalt langzaam rood naar de horizon tijdens ons bezoek en dat
zorgt voor enthousiasme bij onze club amateur-fotografen; de resultaten mogen
er zijn … ! We zien hier ook leuke gestreepte eekhoorntjes rondrennen.
We rijden door naar ViJay’s ouders en het onweer, waar eigenlijk al de hele dag voor wordt gewaarschuwd op de weer-app, breekt los, gelukkig op het moment dat we binnen zijn. Het hele gezelschap: oma, ouders, broer, schoonzus, zus en schoonbroer en nichtjes zorgen voor een heel aangename avond met veel gelach, verhalen en een drankje. Zelfs oma neemt, tot grote hilariteit van iedereen, een nipje, voor de eerste keer in haar leven, van ouzo.
De terugrit verloopt voorspoedig en er is gelukkig
niet veel overlast te bemerken van het onweer waar we in de verte nog af en toe
een weerlicht van zien.
22 april –
zaterdag – op pad naar andere delen van India
Op zaterdag
trappen we een aantal dagen af, waarin we, met reisleider ViJay en Danny, een aantal
andere plekken van India gaan bezoeken. De grote koffers laten we achter, die
worden een paar dagen later naar Bangalore gebracht. (In die plaats zullen we afscheid nemen van ViJay - wij vliegen op 27 april naar Kerala en Danny vliegt dan naar huis.)
Maar allereerst een
zeer emotioneel afscheid van onze gastheer en gastvrouwe … we voelden ons
oprecht thuis en opgenomen als familie – afscheid nemen doet pijn …
met z'n allen aan het strand van de golf van Bengalen
We vertrekken,
samen met sister Mary Indira, de tante van ViJay, en uncle Prakash per auto
(neef Rony rijdt) naar Nellore (ca 175 km oostelijk richting de kust) en
ontmoeten daar Father Joseph die we al tegenkwamen tijdens de plechtigheden in
de afgelopen week. Hij is de Vicaris Generaal van dit (andere, buur-) bisdom.
We eten een lekkere maaltijd en rijden door naar de kust, naar Mypadu beach,
aan de Golf van Bengalen voor een ‘verkoelende’ duik. Het water is echter ongeveer
30*C, dus dat ‘verkoelend’ valt voor mij wat tegen ... Yvonne vindt het heerlijk. Verder
opvallend: de badmode. Een enkele jongeman loopt met onbedekt bovenlijf maar
verder heeft iedereen, ook ín het water, alleen de voeten ontbloot. Ik wil tóch
graag even plonzen maar daar heb ik nog lang plezier van; ook drie dagen later haal ik nog zand uit mijn zakken …
Ook nu:
zonsondergang, rond 18u-18:30u wordt het donker en we rijden terug naar Nellore.
We maken een stop bij een broodjeszaak voor een klein hapje en gaan door naar
Ironhill; een uitgaansgelegenheid met eten (grote pizza-oven!), drinken (ook alcohol) en
live-muziek. Een hippe tent, voor mijn gevoel ‘only for the happy few’. Na
afloop, ca 23:30 uur, zijn we nog welkom bij een zwager van uncle Prakash:
Sampath Giddaluru – opnieuw voor een maaltijd (maar we hebben eigenlijk geen
honger meer … !) een een bakje koffie (+suiker +melk). We krijgen opnieuw een prachtige bloemenkrans omgehangen en gaan we op weg voor een
nachtrit richting het vliegveld van Hyderabad in de deelstaat Telangana. Een
rit van ruim 450 km – ca 8 ½ uur (zonder stops).
In de nacht /
vroege ochtend (4:30u) maken we na een tolpoort een korte stop om allemaal even
te slapen en tegen acht uur pakken we een bak koffie. Tijdens onze autoritten passeren we
voortdurend grote en kleine heiligdommen, kerken, hindu-tempels en moskeeën.
Ook bij deze laatste stop ligt een kleine tempel met gezongen mantra’s en voortdurend
mensen die even een momentje nemen. Als we Hyderabad bereiken passeren we in
de verte Ramoji: de grootste filmstudio van India. We maken echter een stop bij
een familie, oude stadsgenoten van ViJay. We krijgen een koffie en kunnen even
op hun bedden liggen om enigszins bij te komen van de nachtelijke rit. Als we,
na een klein uurtje, wakker worden staat, uiteraard, de maaltijd klaar. We eten
en praten – de oudste zoon is in de covid periode gestopt met zijn werk als
docent en importeert nu cashew-noten uit Zuid-Afrika. Het gaat hem goed. Zijn
jongere broer studeert wel nog en gaat op termijn ook in het bedrijf van zijn
broer werken.
We gaan op weg
naar het vliegveld en nemen opnieuw afscheid, nu van neef Rony (byebye, hugs!!). Tegen 15 uur vertrekt onze nieuwe IndiGo vlucht naar Calcutta / Kolkatta
in West-Bengalen (4,5 miljoen inwoners). (Over die dubbele namen: men neemt steeds
meer afscheid van de koloniale (Engelse) namen van steden en wil de originele
namen in eer herstellen, voor zover dat duidelijk is).
We landen tegen 17 uur
en we pakken een taxi - ViJay heeft overnachting geregeld in een Don Bosco
scholengemeenschap (3.000 leerlingen, allemaal jongens van 4 tot 20 jaar en ca
100 leraren). Veel yellow cabs hier en (opvallend!) vrijwel iedereen draagt een
helm op scooter en motor; in Kadapa zagen we dit helemaal niet.We zien ook nieuw
schrift op de verkeersborden: hier alles in Hindi en Engels. We slapen aan de
overkant van de grote rivier Bhagirathi in de wijk Liluah.
De staf van de school is naar een
belangrijke cricket-wedstrijd maar we krijgen onze kamers en gaan nog een hapje
eten, bij restaurant Azad Hind, verderop in de straat. Aan het eind van de
maaltijd krijgen een zakje Pass Pass – een verfrissend korrelig mengsel van
mint en menthol – lekker!
Na het ontbijt
kunnen we meerijden met het busje van de school die ons afzet bij het huis van Moeder
Teresa bij de Missionaries of Charity. We ontmoeten hier father Robert, een vriend
van een studiegenoot van ViJay, die ons verder zal begeleiden deze dag. In het
huis hebben we een moment van stilte in de kapel waar moeder Teresa is begraven
en spreken we met zusters en zelfs moeder overste, sister Mary Joseph, sinds
april 2022 de derde opvolgster van moeder Teresa. Zij vraagt om speciaal te
bidden voor haar zusters die in Soedan werkzaam zijn. Het is daar op dat moment
erg bar en boos. Er is ook een ruimte ingericht met een overzicht van het leven
van Moeder Teresa zelf, veel foto’s, krantenartikelen, haar Nobel-prijs en veel
voorwerpen die ze zelf heeft gebruikt.
Sister Mary Joseph kon en wilde ons ook even ontmoeten
de toren van Tata
Na dit
indrukwekkende bezoek stappen we nog even een winkel binnen met religieuze
artikelen; Yvonne koopt rozenkransen voor haar communicantjes maar op het
moment dat we willen vertrekken breekt er een flinke bui los – we mogen even
schuilen en proberen een taxi te bellen. We gaan naar Queen Victoria Memorial,
gesloten op maandag maar het park is open, gelukkig is het weer droog. We
hebben meteen zicht op de skyscraper van Tata (-steel, auto’s, elektronica, …)
en opnieuw zijn we een bezienswaardigheid: “Where are you from?”- “Picture? –
Picture?”,
Verder naar de
volgende stop; de Zoo, Alipore, vlak bij de National Library 😊
– ook in de dierentuin is het druk en zijn wij, als westerlingen, stevige
concurrenten van de dieren voor wat betreft interessante foto-objecten. Het is
lang weekend vanwege het einde van ramadan en veel mensen zijn op bezoek en
combineren dit met een bezoekje aan de Zoo.
Bij
sluitingstijd wordt de zoo leeg geveegd en vertrekken wij ook naar ons
logeeradres. We nemen afscheid van Father Robert, maar niet zonder onze
contactgegevens te hebben uitgewisseld.
Even nadat we ‘thuis’
zijn aangekomen en nog even buiten zitten, zien we een groep jongens van de technische
school zich opmaken om lopend een rozenkrans te bidden. We lopen mee en raken
nog even aan de praat – een enthousiaste, toegankelijke groep, afkomstig uit
diverse streken in India.
Bij het
avondeten, samen met de priesters, worden weer verhalen gewisseld. ViJay heeft wel
al iets geboekt in Bangalore maar Father Emanuel (Mani), hoofd van de
technische vakopleiding heeft nog wel contacten daar. We zijn na even heen en
weer bellen kort-en-goed welkom in het Don Bosco Provincial house; dan is dat
ook meteen geregeld!
In de ochtend 6:30u
is father ViJay uitgenodigd om zijn eerste Engelse mis te celebreren; dat gaat
(natuurlijk) heel goed.
Na het ontbijt krijgen we een uitgebreide rondleiding door
school. Eerst de basisschool, vanaf 3 jaar, door de principal Fr. Manoj Jose.
Daarna de technische school door Fr. Mani, technical principal; hoofd van het
technisch, voortgezet onderwijs. Een groot complex met heel hartelijke docenten
– strikte discipline (iedereen staat op als de principal binnenkomt, alle
leerlingen lopen in uniform). Leuk dat we even een kijkje in de keuken konden
nemen; we bezochten ook de beide schoolbibliotheken en ik heb, uiteraard, de
hand geschud van mijn collega’s.
Belur Math - Calcutta
Bij het ontbijt
worden we nog gewezen op de aanwezigheid van een Tempel in de buurt, Belur Math
in de wijk Hooghly aan de rivier, ergens stroomopwaarts verbonden met de Ganges. Dit is het
centrum van de Ramakrishna-beweging en het gebouw bezit, heel bewust,
stijl-aspecten van alle Indiase religies – het heeft kenmerken van zowel een
tempel, als ook een moskee en een kerk. Het is warm maar we bezichtigen de
tempel en het hele complex. Er zijn ook mensen die een (heilig?) bad nemen in de
rivier.
In de middag
vertrekken we, per taxi, terug naar het vliegveld om ’s avonds de vlucht naar
Bangalore / Bengaluru (Karnataka) te halen, een stad met meer dan 8 miljoen
inwoners. We vertrekken met twee uur vertraging om 20:25 uur en vinden na de
landing om 22:45u onze chauffeur: neef Shaly terug die de rest van onze bagage
bij zich heeft en ons naar het Don Bosco provincial House brengt. We krijgen
nog een broodmaaltijd met gebakken ei en een bakje koffie en kruipen snel daarna
lekker in bed. Aangename kamer met airco, eigen sanitair …; prima!
26 april –
woensdag – op bezoek bij de sultan
Na de ochtendmis,
hoofdcelebrant was opnieuw father ViJay: het ontbijt, samen met een aantal
priesters. Vervolgens maken we ons op voor een stevige rit van ca 3 uur naar
Mysuru / Mysore waar we eerst een neogothische kerk, de kathedraal St. Joseph
en St. Philomena, bezoeken. Gebouwd in 1936 en geïnspireerd op de dom van
Keulen (maar een stukje kleiner).
géén schaduw!
Lopend over het kerkplein valt me op dat we erg weinig schaduw hebben, de brandende zon staat letterlijk recht boven onze hoofden ...
We vervolgen ons uitstapje naar het paleis van de Wydajar dynastie, op de Taj Mahal na, de grootste toeristische attractie van India met meer dan 6 miljoen bezoekers per jaar. Het is een enorm groot terrein waarop paleizen, poortgebouwen, tempels en andere gebouwen staan. De huidige gebouwen zijn redelijk recent, van begin 20e eeuw, maar in de 14e eeuw wordt hier al een eerste fort gebouwd. We kijken onze ogen uit nadat we er met paard en wagen naartoe gereden zijn. Ook hierbinnen (schoenen uit!) zijn we bij tijd en wijle zélf een attractie en de toezichthouders waren zeer behulpzaam, mogelijk vanwege ons westers uiterlijk.
We sluiten de dag af met een maaltijd in een typisch Andhra restaurant in Mysore: Andhra Ruchulu. We eten, met onze handen (we worden steeds vaardiger!), vanaf bananenblad als bord vele gerechtjes, onbeperkt aangevuld en Kingfisher beer. Twee tips, na afloop mag je je vingers aflikken, maar begin bij de pink: dan geef je een compliment. Verder moet je het bananenblad naar je toe omslaan. Ook dat is een positief gebaar naar kok / gastheer /gastvrouw …
We rijden na
deze interessante dag terug naar Bangalore en eindigen opnieuw in een, voor ons
gevoel, happy few discotheek ‘Byg Brewski’: live muziek van een duo, in de
buitenlucht in een ruimte van ca 2 voetbalvelden met aan de zijkanten oplopende
verdiepingen, zitjes, fakkels, keuken, biertje, wijntje, cocktails – helemaal
hip!